درمان کهیر مزمن

1- آنتی هیستامین ها
خط اول درمان کهیر مزمن استفاده از آنتی هیستامین است.

نسل اول آنتی هیستامین های H1 مثل کلرفنیرامین، هیدروکسی زین و دیفن هیدرامین عوارض جانبی کهیر مزمن را تسکین می دهند.
نسل دوم H1 ها شامل داروهایی مثل لوراتادین، سیتریزین، ترفنادین و میزولاستین است و مشتقات آن را داروهایی مثل دزولوراتادین، لووستریزین و فکسوفنادین تشکیل می دهند.
نسل سوم یا آنتی هیستامین های H2 نیز عبارتند از: سایمتیدین، رانیتیدین، فاموتیدین و نیزاتیدین.
به طور کلی درمان کهیر مزمن با مصرف آنتی هیستامین های غیر خواب آور در روز و آنتی هیستامین های مسکن و خواب آور در شب شروع می شود. در دوزهای مجاز تقریبا تمام آنتی هیستامین ها اثر مشابه و یکسانی دارند و فقط در برخی موارد تفاوت های جزئی بین آنها وجود دارد. نکات درمان با آنتی هیستامین ها:

معمولا بیمارانی که بدون توجه به میزان استاندارد آنتی هیستامین ها استفاده می کنند دو یا سه دوز را همزمان با هم مصرف می کنند.
اگر بیمار از سوء هاضمه یا اسیدیته شدن معده شکایت کند می توان آنتی هیستامین های H2 را هم به برنامه درمانی اش اضافه کرد و معمولا ترکیب آنها با آنتی هیستامین های H1 نتیجه بخش است.
مشخص شده است که فکسوفنادین معمولا بهتر از لووستریزین عمل می کند؛ اما با این حال بسیاری از بیماران به این درمان ترکیبی پاسخ نمی دهند و باید درمان های ثانویه را برای آنها در نظر گرفت
در تحقیقی مشخص شد 40% بیماران به درمان های آنتی هیستامینی پاسخ مطلوبی نمی دهند.

ادامه مطلب...